แค่ฟังชื่อต้นเรื่อง ก็ไม่น่าอ่านแล้ว ใช่มั้ยล่ะคะ? ความทรงจำของเด็กอายุ 6-7 ขวบ จะกลายเป็นความทรงจำอันโหดร้ายได้อย่างไร แต่เชื่อเถอะคะ มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ...เรื่องราวที่จำฝังใจและลึกลงไปในหัวสมองของฉัน ซึ่งยากนักที่จะสลัดมันออกจากความทรงจำในอดีต จวบจนถึงทุกวันนี้...
“ครอบครัวของฉัน” ที่เคยขึ้นชื่อว่าเป็นครอบครัวที่อบอุ่น มีความสุข และสมบูรณ์แบบที่สุดในสายตาของคนรอบข้าง...แต่เปล่าเลยคะ! มันตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง ครอบครัวที่เคยอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ-แม่-ลูก แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว... คงเหลือแต่.. “พ่อกับลูก” เท่านั้น...
แม่... ทิ้งพวกเราไป เมื่อน้องชายคนสุดท้องพึ่งอายุได้แค่เพียง 3 ขวบ เท่านั้น มีเพียงฉันและน้องสาวที่ยังจำภาพนั้นได้เป็นอย่างดี.. ภาพที่เรานั่งร้องไห้เกาะขาแม่ ปากก็ร้องพูดว่า แม่อย่าทิ้งหนูไป อย่าทิ้งหนูไป อยู่กับหนู!! แต่แล้วแม่ก็ไป... เหมือนกับว่า แม่ไม่ได้ยินเสียงคำอ้อนวอนจากปากของคนที่เธอเรียกว่า “ลูก”
วันจันทร์ที่ 10 มกราคม พ.ศ. 2554
สู้ๆนะ....เป็นกำลังใจให้ตลอดครับ