“อดีต” ได้ผ่านไปแล้ว “วันพรุ่งนี้ก็ยังมาไม่ถึง” ที่เราสัมผัสได้ ณ ตอนนี้ก็คือ “วันนี้เท่านั้น” คนบางคนกลัวคำว่า “พรุ่งนี้” ไม่อยากให้พรุ่งนี้มาถึง เพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ไม่รู้ว่าจะรับมือกับมันได้ไหม และไม่รู้ว่าจะทำได้ดีในแบบวันนี้หรือเปล่า? ทำไมเราต้องกังวลอยู่กับอนาคต ที่มันยังมาไม่ถึงด้วยล่ะ? ในเมื่อปัจจุบันของเรา ก็คือ “วันนี้” แล้วทำไมเราจะยอมปล่อยให้วันนี้ผ่านไปอย่างไร้ค่าโดยไม่คิดที่จะทำอะไรเลย ทำไมเราไม่เริ่มทำวันนี้ให้เป็นวันที่ดีที่สุดสำหรับเรา ในเมื่อวันนี้มันอยู่ในมือของเราแล้ว อย่ากังวลถึงวันพรุ่งนี้ อย่าไปใคร่ควาญถึงอดีตที่ผ่านไปแล้ว ในเมื่อ “วันพรุ่งนี้” ไม่เคยมาถึง ชีวิตเรามีแต่คำว่า “วันนี้” เท่านั้น
ลองเดินออกจากโลกเดิมๆ
ขอตัวเองบ้าง ออกไปแสวงหาแรงบันดาลใจใหม่ๆ
ฟังความคิดเห็นที่แปลกใหม่จากเพื่อนใหม่ๆ เรียนรู้ที่จะปรับตัวเองในสังคมใหม่ๆ ลองเปลี่ยนมุมมองความคิดของตัวเอง
ด้วยการมองโลกอย่างที่โลกเป็น ไม่มองโลกอย่างที่อยากให้โลกเป็นได้...ก็จะไม่ทุกข์ การเปลี่ยนแปลงความคิดและทัศคติตนเองต่อการมองโลกเพื่อเพิ่มความมั่นใจอาจดูยาก และใช้ความอดทนพอสมควร
แต่ความมั่นใจนี้เองจะทำให้คุณมีความสุขกับชีวิต กลายเป็นคนใหม่ที่รักและพอใจกับสิ่งที่คุณเป็น
ขอเพียงเปิดใจให้รักวันนี้...ที่ยังมีอีกมากมายหลายวัน แล้วทุกๆ วันในชีวิตของเราก้อจะมีความสุข...
ขอเพียงเปิดใจให้รักวันนี้...ที่ยังมีอีกมากมายหลายวัน แล้วทุกๆ วันในชีวิตของเราก้อจะมีความสุข...
 |
| เพราะจุดเริ่มต้น...คือก้าวแรกของชีวิตในวันข้างหน้าของอนาคต |
มีคำๆ หนึ่งที่ว่า “ถ้าเดินตามรอยเท้าคนอื่นก็ไม่มีรอยเท้าเป็นของตนเอง”
ฉันเห็นด้วยกับคำพูดนี้
เมื่อฉันต้องเจอกับการตัดสินใจครั้งสำคัญครั้งแรกในชีวิตให้กับตัวเอง
ระหว่างเลือกเรียนสายสามัญตามเพื่อนส่วนใหญ่แต่ตัวเองคิดว่าไม่ถนัดในด้านนี้ (IQ ไม่ถึงก็ว่างั้นเถอะ..อิอิ) หรือเลือกเรียนสายอาชีพ (สมัยนั้นยังไม่ค่อยมีใครเลือกเรียนสักเท่าไหร่)
ตอนนั้นฉันรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่าจะเลือกเดินไปทางไหนดี
ฉันมีเส้นทางเลือกเดินอยู่ 2 เส้นทาง เส้นทางที่ 1
เลือกเรียนสายสามัญตามเพื่อน ถึงตัวเองจะไม่ค่อยชอบสักเท่าไร
แต่อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนล่ะว่ะ กับ เส้นทางที่ 2
เลือกเรียนสายอาชีพ เพราะคิดว่าตัวเองเหมาะสมที่สุดที่จะไปทางด้านนี้ซะมากกว่า
แต่ติดที่ว่าไม่มีเพื่อนคนไหนเลือกเรียนเส้นทางที่ 2 เหมือนกับเราเลย
นี้ฉันต้องโดดเดี่ยวคนเดียวอีกแล้วเหรอเนี้ย? เมื่อคิดตัดสินใจไม่ได้สักที
ฉันจึงขอคำปรึกษาจากพ่อว่าควรเลือกเส้นทางไหนดีสำหรับตัวเอง?
พ่อให้แง่คิดที่ดีกับฉันว่า ให้ลูกนิ่งสักพัก ใช้สติปัญญาให้มาก
แล้วลองฟังเสียงความต้องการของหัวใจตัวเอง ว่าสิ่งไหนที่ดีที่สุดสำหรับเรา
ลูกเลือกที่จะเดินตามไปกับเพื่อนๆ หรือ เลือกที่จะเดินตามความฝันที่ตัวเองถนัดกันล่ะ? หากลูกไม่สามารถสร้างรอยเท้าของตนเองขึ้นได้ ก็ไม่ควรยอมเหยียบบนรอยเท้าของคนอื่น...และถึงแม้รอยเท้าของตนเองจะจางจนมองไม่เห็น...แต่ก็ยังเป็นรอยเท้าของตัวเราเอง…แม้ย่างก้าวของเราถึงจะสั้นและช้า...แต่ก็เป็นก้าวของเราเอง...จำไว้ให้ดีนะลูก…ไม่ว่าลูกจะเลือกเดินตามเส้นทางใดก็ตาม
พ่อคนนี้ก็เคารพการตัดสินใจของลูกคนนี้เสมอ..
