เป็นเวลา 5 ปีเต็มที่ฉันใช้ชีวิตเป็นเด็กเมืองนอก อุ้ย! เด็กบ้านนอกหลงเมืองกรุงเสียตั้งนานสองนาน ไม่มีเวลาแม้จะกลับไปเยี่ยมบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเอง เพราะมัวแต่ใช้เวลายุ่งอยู่กับการเรียนหนังสือซะส่วนใหญ่ เสาร์-อาทิตย์ ก็เรียนพิเศษ ปิดเทอมก็หารายได้พิเศษให้กับตัวเอง เพราะไม่อยากรบกวนคนทางบ้านมากนัก...นานๆ ครั้งฉันถึงจะกลับบ้านไปหาพ่อและน้อง และนี้ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันพลาดสิ่งสำคัญไปโดนคนอื่นแย่งความรักไปซะแล้ว...วันนั้น ฉันพึ่งสอบเสร็จกลางภาค พ่อมารับฉันกลับบ้าน พร้อมบอกกับฉันว่าอยากแนะนำคนสำคัญให้ฉันได้รู้จัก ใช่แล้วล่ะ... “แม่เลี้ยง” ของฉันเอง หลังจากนั้นไม่นาน พ่อกับเขาก็แต่งงานกัน และพ่อก็ย้ายบ้านไปอยู่กับแม่เลี้ยง...ส่วนบ้านหลังที่เราเคยอยู่ ก็ถูกปิดตาย เพราะไม่มีใครอยู่ที่นั่น ส่วนน้องสาวและน้องชายของฉัน ก็ย้ายไปเรียนหนังสือที่จังหวัดขอนแก่น ไปอาศัยอยู่กับลูกพี่ลูกน้องซึ่งเป็นญาติทางแม่... ฉันไม่เคยรู้เลยว่าอนาคตของฉันจะเป็นเช่นไร มันไม่แน่ ไม่นอนกับเรา บางทีชีวิตของฉันอาจถูกลิขิตเอาไว้ให้เจอแต่กับการพลัดพรากก็ว่าได้... ฉันไม่เคยโกรธพ่อฉันเลย ที่ท่านตัดสินใจแต่งงานครั้งใหม่ เพราะฉันคิดว่า หากพ่อรักใคร และมั่นใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแบบนี้แล้ว ฉันก็ยินดีกับท่าน เพราะฉันอยากให้พ่อมีความสุขกับชีวิต พ่อรักใครฉันและน้องๆ ก็รักด้วยฉันอยากมีใครสักคนที่อยู่คอยดูแลปรนนิบัติท่าน มอบความรักความห่วงใยดูแลเอาใจใส่ซึ่งกันและกัน และฉันก็เชื่อว่า แม่เลี้ยงคนนี้แหล่ะที่จะทำให้พ่อของฉันมีความสุขที่สุด... และฉันเองก็พร้อมที่จะเปิดใจต้อนรับสมาชิกคนใหม่ของครอบครัวอีกคน ยินดีต้อนรับคะ “คุณแม่คนใหม่”
0 ความคิดเห็น: