การที่เราจะเลือกที่จะรัก
หรือจะตัดสินใจอยู่กับใครซักคน เราคิดถึงอะไรเป็นอันดับแรก หน้าตา ฐานะ
หน้าที่การงาน หรือแค่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขจริงๆ? ที่จริงแล้วการเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับความรักเป็นเรื่องที่ฉันเองหนักใจที่จะเขียนมากที่สุด
เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไง และจบลงยังไงให้มันดูสวยงาม...เพราะสำหรับฉันแล้ว
“ความรัก” ยังเป็นเรื่องที่ดีสำหรับฉันเสมอ... ความรักครั้งแรกของฉันเกิดขึ้นเมื่อ
14 ปีที่แล้ว (โห..ฟังดูเหมือนนานจังเลยแฮะ).... เรื่องราวการเดินทางความรักของฉันเกิดจากความสนิทสนม
ใกล้ชิดกัน บ้านฉันกับเขาอยู่ติดรั้วเดียวกัน เราเจอหน้ากันทุกวัน พูดคุยหยอกล้อกันทุกวัน
จากความสนิทสนมใกล้ชิดจึงก่อเกิดความรักขึ้นมา และเราก็เริ่มคบกันแบบจริงจัง...1
ปี...3 ปี...5...ปี...และ 7 ปี...วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่แล้ววันหนึ่งความรักนั้นก็จบลงมีอันต้องเลิกรากันไป
(แบบไม่สวยงามสักเท่าไหร่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาถรรพ์เลข 7 รึปล่าว
อันนี้ไม่ทราบเหมือนกัน) ฉันคิดว่าคนเราเกิดมาเพื่อพบกัน เพื่อมีวันเวลาที่ดีด้วยกัน
และเพื่อพรากจากกันในที่สุด ไม่ช้าก็เร็ว อันนี้ก็เห็นจะจริง เมื่อเราเริ่มต้นมีความรัก
. . ทุกอย่างมันก็เหมือนกับถูกกำหนดปลายทางเอาไว้แล้วโดยคน 2 คน ซึ่งไม่มีใครล่วงรู้หรอกว่า มันจะสั้นจะยาวแค่ไหน จริงมั๊ยล่ะคะ?
ความแน่นอนก็มีความไม่แน่นอนอยู่ในตัวมัน
ทุกอย่างเริ่มต้นก็ต้องมีจบ...วันนี้ฉันจึงมีความสุข ถึงแม้ว่าเราจะเลิกราห่างกันไป
แต่อย่างน้อย ฉันก็ไม่เสียใจ ในสิ่งที่ฉันทำ...มีวันที่เลวร้าย มีวันที่สวยงาม
มีวันที่ว่างเปล่า สุขก็อยู่กับเราไม่นาน ทุกข์ก็อยู่กับเราไม่นาน ความสุขเคยแวะผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
ความทุกข์ก็เช่นเดียวกัน วันนี้ฉันมีความทรงจำที่ดีระหว่างเรา ฉันจึงมีเรื่องให้นึกถึงวันดีดีมากมาย
และฉันก็ได้ยิ้มให้กับความทรงจำนั้น แม้ว่ารักต้องจบลงแต่ความทรงจำของความรักก็ยังคงเป็นสิ่งที่สวยงามสำหรับฉันเสมอ...ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันได้รู้จักความรัก
ได้สัมผัสกับสิ่งที่สวยงาม…ได้มีความทรงจำที่ดีดี…และได้ยิ้มเมื่อคิดถึงรักครั้งนั้น…
วันศุกร์ที่ 11 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554
0 ความคิดเห็น: