“คนเรามักพูดอยู่เสมอว่าอยากทำอะไรเพื่อคนอื่น แต่ต้องเอาตัวเองให้รอดก่อน” ก็เห็นจะจริง... แต่แท้จริงแล้วชีวิตคนเราสามารถอยู่ร่วมกันได้ ถ้าต่างฝ่ายต่างก็เข้าใจซึ่งกันและกัน...มันก้อน่าแปลกอยู่หรอกนะ...ขณะที่เราพูดว่าไม่มีใครเข้าใจเรา แต่เรากลับไม่เคยถามตัวเองบ้างเลยว่า เคยเข้าใจผู้อื่นบ้างหรือไม่ เคยนึกถึงความรู้สึกของเค้า ขณะที่เราแสดงออกหรือไม่ บางทีหากคิดที่จะให้ผู้อื่นเข้าใจเรา เราก็ต้องจำเป็นต้องเข้าใจผู้อื่นก่อน เมื่อนั้นเราอาจค้นพบว่าที่เคยคิดไปว่าคนอื่นไม่เข้าใจเรา แท้จริงแล้ว เราเองต่างหากที่ไม่เคยเข้าใจคนอื่น หรือแม้กระทั่งเข้าใจตัวเองเสียด้วยซ้ำ การที่เราไม่ยอมลดละต่อเหตุผลของอีกฝ่ายเนื่องจากเหตุผลส่วนตัวของแต่ละคน ที่เราไม่พร้อมจะเปิดใจยอมรับมัน ซึ่งเราไม่เคยใช้เกณฑ์แห่งความพอดี มาเป็นจุดนัดพบและตัดสินใจ... การไม่เข้าใจระหว่างคนสองคน บางครั้งจึงเสมือนว่า คนหนึ่งยืนหยัดอยู่บนความถูกต้อง ขณะที่อีก คนตั้งมั่นบนความถูกใจ ต่อให้พูดจากันอย่างไร ก็ไม่มีวันลงเอยด้วยดีอย่างแน่นอน อย่าคิดเลยว่าเราจะต้องอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่เราพึงพอใจและทำให้เรามีความสุขได้เท่านั้น เพราะเราไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกใบนี้ บางสิ่งบางอย่างที่เราเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ เราก็ไม่จำเป็นที่จะต้องหนีจากมันเสมอไป เมื่อเราเปลี่ยนแปลงโลกไม่ได้ เราก็ต้องเรียนรู้ที่จะอดทนอยู่กับมันให้ได้ สิ่งที่ยากเปลี่ยนแปลงแก้ไขนั้น ใช่ว่าจะเป็นสิ่งที่เลวร้ายเสียซะทุกอย่าง บางครั้งความคาดหวังของเราอาจจะสูงเกินไปก็ได้ คนเราควรเรียนรู้ที่จะอยู่กับบางสิ่งที่มิได้เป็นดั่งใจเราทุกประการให้ได้ มิเช่นนั้นเราก็จะหาความสุขได้ยาก ฉะนั้นแล้วฉันคิดว่า ทุกๆ คน ต่างก็มีเหตุผลเป็นของตัวเอง ลองหันหน้าเข้าหากัน พูดคุยกัน และที่สำคัญอย่าโกรธเมื่อจำนนต่อเหตุผล อย่าเรียกร้องว่าไม่มีใครเข้าใจ เพราะเสียงจากอีกฝ่ายก็คงไม่แตกต่างกัน…ลองรู้จักคิดถึงหัวอกของผู้อื่นบ้าง แคร์ความรู้สึกของคนใกล้ตัว เปิดใจก้าวเดินเข้าหากันดีกว่าคะ แล้วทุกอย่างก็จะดำเนินไปได้ด้วยดี...
0 ความคิดเห็น: