ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง...ซึ่งเคยผิดหวังกับความรักครั้งแล้ว ครั้งเล่า เคยสูญเสียความมั่นใจ สูญเสียความรู้สึกดีดีที่มีให้กับใครบางคน วันที่คนรักได้เดินจากไปจากหัวใจของฉัน มันเหมือนโลกทั้งใบมืดมนไปหมด เหมือนประตูที่ถูกปิดตาย และปล่อยให้หัวใจนั้นลอยเคว้งคว้าง เลื่อยลอย ไร้เรี่ยวแรง มันทั้งเจ็บ ทั้งปวด ทั้งทรมานยิ่งนัก เมื่อฉันได้ก้าวผ่านวันเวลาเหล่านั้นมาได้ ฉันจึงเริ่มเรียนรู้จิตใจของตัวเอง จนพอจะเข้าใจอะไรได้มากขึ้น เมื่อความรักเดินทางมาทักทายฉันอีกครั้ง ฉันก็รับรู้ว่าได้รับ และเมื่อความรักจากไป ฉันก็เพียงรู้สึกว่าไม่ได้รับเพิ่มก็เท่านั้น ไม่ได้รู้สึกสูญเสียอะไรมากไปกว่าโอกาสที่จะได้รับต่อ...ก็เท่านั้นเอง... เมื่อไม่ยึดติดกับความรักมากจนเกินไป หัวใจก็ถูกทำร้ายน้อยลง เจ็บปวดน้อยลง และก็จะได้รับความสุขเพิ่มมากขึ้น ลองเปิดใจต้อนรับความรักให้เป็นอิสระ และอย่าขังหัวใจตัวเองในที่คับแคบ เท่านั่นแหล่ะ ความรักก็จะนำความสุขมาสู่ชีวิตคุณ ความรัก..บางทีผ่านมาแล้วก็ผ่านไปเหมือนดั่งสายน้ำที่ไม่มีวันไหลย้อนกลับคืนมา การที่จะเป็นฝ่ายมอบความรักให้ใครสักคนดูจะเป็นเรื่องง่ายกว่าการเฝ้ารอความรักจากใครๆ นอกจากจะไม่ได้ครอบครองความรักนั่นแล้ว ยังต้องเสียเวลาวิ่งไล่ไขว่คว้าไปมา สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเลย...


ฉันคิดว่าในมุมมอง “ความรัก” ของฉันเวลาที่มีความรักต้องเปิดตามองออกไปให้ไกลๆ...อย่าปล่อยให้ความรักทำให้เราตาบอด และอย่าไปยึดติด..ใช้ชีวิตทั้งชีวิตลุ่มหลงกับความรักมากจนเกินไปให้คิดเสียว่าเราโชคดีมากแค่ไหนที่มีโอกาสได้ผูกพันกับสิ่งที่เรารักและรู้จักกับคำว่ารักเพียงเท่านั้นก็น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับ ความรักของฉัน...แล้วตัวคุณหล่ะมองความรักเป็นแบบไหนกันคะ?