เล่าเรื่องจากภาพถ่าย ตอนที่ 2

เพื่อน ๆ คงเห็นลิง 3 ตัว อุ้ย! เด็ก ๆ ทั้ง 3 คน ที่อยู่ในภาพข้างล่างกันแล้วใช่มั๊ยคะ? นั่นแหล่ะคะคือภาพชีวิตในอดีตที่แสนเศร้าสุดรันทดของฉันเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก...ฮือ...ฮือ... อ้าว ผิดคิวซะงั้น! ขอโทษด้วยคะ คือว่ากำลังอินกับละครช่องหลากสี ซึ่งฉันกำลังดูไป เขียนไป...ดูแล้วมันช่างคล้ายกับชีวิตฉันเสียซะจริงเชียว! (เว่อร์! เกินไปรึปล่าวยัยเนี๊ย) เพื่อนๆ คงคิดในใจกันแบบนี้ใช่มั๊ยคะ? มันน่าจะเป็นภาพความทรงจำที่ดีในชีวิตวัยเด็กของฉันและน้อง ๆ ต่างหากหล่ะถึงจะถูก...นอกเรื่องไปซะไกลเลย เอาเป็นว่ากลับเข้ามาติดตามกันต่อดีกว่าคะ

ภาพเก่า ๆ ใบนี้ ฉันจำได้ว่า พวกเรา 3 พี่น้องกำลังจะเข้านอน (ดูจากการแต่งกายและสถานที่ไม่น่าจะเป็นอย่างอื่น) แต่โดนคุณพ่อจับมาลองกล้องใหม่(กล้องสมัยนั้นยังเป็นม้วนฟิมล์กันอยู่เลยคะ) พวกเราก็เลยกลายเป็น นายแบบ นางแบบ จำเป็นนั่งเรียงกันมองกล้องตาแป๋ว แล้วก็ฉีกยิ้มหวานจนถึงใบหู พอฉันนึกถึงภาพนี้ทีไรก็นึกขำตัวเองไม่ได้ทุกที ตอนเด็กๆ ฉันน่ารักขนาดนั้นเชียวเหรอ? (ฮิฮิ อันนี้โปรดใช้พิจารณาในการชมทุกคนด้วยนะคะ) ที่ขำไม่ใช่อะไรหรอกคะ เพราะว่าฉันและน้องๆ ต่างก็แย่งกันถ่ายรูปตัวเองกันต่างหากล่ะ... ถ้าเพื่อนๆ สังเกตดูดีๆ ภาพนี้จะมีรอยฉีกขาดแล้วก็ดูยับยู่ยี่นิดหนึ่ง รู้ไหมคะว่าทำไม? เกิดอะไรขึ้นกับภาพใบนี้?? เรื่องมันก็นานมาแล้วล่ะคะ ดิฉันก็ไม่อยากจะรื้อฟื้นมันสักเท่าไหร่ แต่ก็เอาเถอะ ถ้าเพื่อนๆ อยากรู้ดิฉันก็จะเล่าให้ฟัง (ที่จริงไม่อยากรู้เล๊ย ตัวเองอยากเล่าก็บอกมาเถอะ คิดในใจกันแบบนี้อีกแล้วใช่มั๊ยคะ? ฮิฮิ)

คือว่าภาพนี้เป็นภาพที่เราให้แม่เอาไว้ดูต่างหน้าเวลาที่แม่คิดถึงพวกเราไงคะ แต่ที่ภาพมันถูกฉีกออกไป ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมหรือเพราะอะไร?(ไม่เคยถามแม่เลยสักครั้งว่าทำไมถึงฉีกรูปพวกเรา?) ทีแรกนึกว่าถูกนำไปทิ้งที่อื่นซะอีก แต่ก็ยังดีที่ฉันเป็นคนเก็บรักษาภาพนี้เอาไว้ เอารูปภาพมาปะติดปะต่อ พยายามทำให้มันเหมือนเดิมมากที่สุด แต่มันก็ทำได้แค่เท่าที่เห็นนั่นแหล่ะคะ.. ถึงภาพจะเก่าเป็นสิบๆ ปี แต่ความทรงจำที่มีในตัวเราก็ไม่เคยเลือนหายไปกับกาลเวลา.