และแล้ววันนี้ก็มาถึงเมื่อเด็กหญิงบ้านนอก หน้าตาบ้านๆ คนหนึ่ง ได้ก้าวเท้าเข้าสู่รั้วมหาลัย ความรู้สึกวันแรกที่ได้สวมชุดนักศึกษา มันช่างแตกต่างจากชุดนักเรียนคอซองเป็นอย่างมาก...แต่ที่แตกต่างกว่าครั้งนั้นมากที่สุดก็คือความรู้สึกที่ว่า...ฉันโตเป็นผู้ใหญ่ไปแล้วขั้นหนึ่ง และพ่อของฉันเองก็ภูมิใจในตัวฉันมากที่โตเป็นผู้ใหญ่ซะที ฉันเลือกเรียนคณะที่ฉันถนัด ถึงแม้ว่าฉันต้องเริ่มต้นใหม่ทุกอย่างก็ตาม โรงเรียนใหม่ ห้องเรียนใหม่ หลักสูตรตำราเรียนใหม่ ที่สำคัญมองหาเพื่อนใหม่ๆ แต่นั่นไม่สำคัญสำหรับฉันสักเท่าไหร่ เพราะฉันคิดว่า ฉันเองมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดี คงหาเพื่อนได้ไม่ยาก... และมันก็คงเป็นอย่างที่ฉันคิดเอาไว้ ฉันเริ่มเรียนรู้อะไรหลาย ๆ อย่าง และปรับตัวให้เข้ากับเพื่อนๆในเวลาเดียวกัน... ช่วงที่ฉันศึกษาในระดับมหาวิทยาลัยนั้น ชีวิตของฉันต้องต่อสู้อะไรต่อมิอะไรหลายๆ อย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนที่ต้องแข่งขันกับเพื่อนๆในระดับเดียวกัน แต่ที่หนักสุดก็คงเป็นเรื่องต่อสู้กับตัวเองนั่นแหล่ะ บางครั้งฉันก็ท้อ เหนื่อยล้า ขี้เกียจมั่งล่ะ ไม่เอาบ้างล่ะ จนมีความคิดที่จะดร็อปเรียนไปเลยก็มี แต่ทุกอย่างมันก็ผ่านไปได้ด้วยดี เพราะความขยันและอดทนของตัวฉันเอง ไอ้เรื่องเรียนเก่งน่ะเหรอ? ฉันก็เรียนไม่เก่งหรอก แต่ฉันอาศัยที่ว่าขยันอ่านหนังสือหน่อย หัดทำแบบฝึกหัดมั่ง ให้เพื่อนช่วยติวมั่ง เอาไปเอามา ฉันก็เรียนจบ ด้วยเกรดเฉลี่ย 3.32 (ถือว่าไม่เลวเลยนะ..อิอิ) ทุกๆ อย่างที่ฉันทำสำเร็จมันขึ้นอยู่ที่ว่าเราจะใส่ใจและอดทนกับมันมากแค่ไหนเท่านั่นหล่ะ แล้ววันที่ฉันเฝ้ารอคอยมากที่สุดในครั้งหนึ่งของชีวิตฉันก็มาถึงคือ การเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร มันเป็นวันที่ฉันดีใจมากที่สุด และครอบครัวของฉันก็ภูมิใจในตัวฉัน เฮ้อ! เรียนจบซะทีน่ะเรา...
0 ความคิดเห็น: