คุณเคยได้ยินกับคำพังเพยนี้บ้างมั๊ยคะ โจรปล้นสิบครั้ง ไม่เท่าไฟไหม้แค่ครั้งเดียว!! ทุกครั้งที่ฉันได้ยินเสียงไซเรนรถดับเพลิงทีไร
จิตใจของฉันรู้สึกหดหู่ และสลดใจ กับฉันเป็นอย่างมาก เมื่อไรที่นึกเรื่องนี้ขึ้นมา
ฉันก็จะร้องไห้ทุกที... ทำไมถึงร้องไห้เหรอคะ? ก็เพราะมันสะเทือนจิตใจของฉันน่ะสิ
มันเป็นอดีตที่ฉันจะไม่มีวันลืมจากวันนั้นจนถึงวันนี้
ภาพที่บ้านของย่าที่ฉันอาศัยอยู่ถูกไฟไหม้ทั้งหลัง ไม่เหลืออะไรเลยสักชิ้นเดียว
เหลือเพียงแต่เถ้าถ่านไว้ให้ดูต่างหน้าเท่านั้น..ฉันเฝ้าโทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้บ้านต้องถูกไฟไหม้
มันเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตที่ฉันเจอมา...เหตุการณ์ในวันนั้นเกิดขึ้นเพราะความประมาทของตัวฉันเอง
ก่อนที่จะปิดประตูบ้านและออกไปเรียนตามปกติทุกวัน
แต่วันนั้นฉันรู้สึกมีลางสังหรณ์อะไรสักอย่างว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับตัวฉันเอง
แต่ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ ฉันกวาดสายตาไปภายในบ้านและรอบๆ บริเวณบ้าน
เหมือนกับว่าการมองครั้งนี้จะเป็นการมองครั้งสุดท้ายของฉัน...และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
ในช่วงเวลากลางดึกตีสอง ฉันได้แต่ร้องไห้เป็นลมทั้งยืนต่อหน้ากองไฟที่กำลังลุกโชกช่วงไหม้ไปหมดทั้งหลัง
รถดับเพลิงที่จอดอยู่ข้างฉันนับ 2-3 คัน ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
เพราะทุกอย่างมันไหม้ไปหมดแล้ว ได้แต่ยืนมองดูเท่านั้น สันนิษฐานว่าสาเหตุเกิดจากไฟฟ้าลัดวงจร....
เมื่อวันเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ฉันก็ยังจำเหตุการณ์วันนั้นได้ดีไม่มีวันลืม...
มันเป็นบทเรียนครั้งยิ่งใหญ่สำหรับฉันที่ต้องจดจำ
เพื่อเตือนสติให้กับตัวเองในการตั้งอยู่ในความไม่ประมาท...
0 ความคิดเห็น: