ในวันนี้
ฉันกลับมาคิดทบทวนเรื่องราวครั้งนั้นอีกครั้ง
มันทำให้ฉันรู้สึกผิดกับแม่เป็นอย่างมาก ฉันเสียใจที่พูดออกไปโดยไม่ทันได้คิด
ว่าท่านจะรู้สึกยังไง แต่ ณ เวลาตอนนั้น ความรู้สึกของเด็กที่ถูกทอดทิ้งคนหนึ่ง ต้องทนอยู่กับความเหงา
หว้าเหว่ ขาดความรัก ความอบอุ่น จากแม่มาโดยตลอด
มันทำให้ฉันคิดแค่เพียงว่า อยู่ได้ตัวของฉันเองโดยไม่มีแม่ และฉันก็เกลียดแม่มากที่สุด
เกลียดแม่ที่ทิ้งพ่อและพวกเราไป ไม่มีใครเข้าใจฉันหรอกว่าความรู้สึกของฉันในวันนั้น
มันเจ็บปวดเพียงใด ถึงฉันจะเป็นแบบนี้ก็เถอะ แต่พ่อก็ไม่เคยสอนให้ฉันเป็นลูกอกตัญญูหรือเสี้ยมสอนให้ฉันเกลียดแม่เลยสักครั้ง
พ่อสอนให้ฉันมองโลกในแง่ดี คิดดี ทำดี และเปลี่ยนแปลงความคิดและทัศคติตนเองต่อการมองโลก
และมันก็ไม่มีประโยชน์อันใดที่ลูกจะเก็บความทุกข์เอาไว้ในใจและปิดกั้นใจตัวเอง
ลูกลองเปิดใจให้กว้าง แล้วหัดมองโลกในแง่ดีบ้าง แล้วสิ่งดี ๆ ก็จะเกิดขึ้นกับตัวลูกเอง...
ถ้าไม่มีแม่คนนี้...ฉันก็คงไม่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อ
(อันนี้น่าคิดแฮะ!)
0 ความคิดเห็น: