แหม่...แหม่.. แค่ชื่อก็กินขาด
ฟังดูช่าง ไฮโซ ไฮโซ เนอะ ว่าม่ะ? ฉันยังจำได้ดีกับครั้งแรกที่ฉันก้าวเท้าเข้าโรงเรียนใหม่
สายตานับสิบคู่ ต่างมองมาที่ฉัน และแล้วหัวสมองของฉันเริ่มทำงาน
มีคำถามขึ้นในใจว่า พวกเขาคงมองฉันด้วยความตกตะลึงในความสวย น่ารัก ของฉันแน่ ๆ
แต่เอ๊ะ!! หรือว่าพวกเขาคิดว่า
อีตัวประหลาด นี่เป็นใคร?
ทำไมออกมาเดินเพ่นพล่าน ในโรงเรียนมีระดับ อย่างนี้ (ระดับไหนง่ะ?) รปภ. ๆ อยู่ไหน
มาโยนนังนี่ออกไปที เสียชื่อเสียงโรงเรียนหมด.. (สมองของฉันคิดได้ขนาดนั้นเชียวรึ!!) เฮ้อ..ช่างไม่มั่นใจตัวเองแล้วล่ะสิ
แต่เอาว่ะเป็นไงเป็นกันเดินเข้าห้องเรียนเลยดีกว่า คงหาเพื่อนใหม่ได้สักคน...
นี่เธอ โรงเรียนนี้ไม่รับเด็กขัดห้องน้ำหรอกนะจ๊ะ
ไปหาที่อื่นดีกว่ามั๊ย? เพื่อนๆ ในห้องเรียนต่างหัวเราะฉันกันหมดทุกคน นี่เป็นคำทักทายประโยคแรกที่ฉันได้ยินจากเพื่อนคนหนึ่ง
ทำเอาฉันตั้งตัวแทบไม่ติด (เริ่มสำรวจตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า มันเหมือนเด็กขัดห้องน้ำตรงไหน?) ไม่เป็นไร ใจเย็น ๆ ยิ้มเข้าไว้ เพื่อนๆ
คงอยากจะหยอกล้อฉันเล่นเท่านั้นเอง.. (ทุกวันนี้ฉันยังไม่รู้คำตอบว่าอันไหนพูดจริงอันไหนพูดเล่นกันแน่
แต่ก็ขอให้เป็นอันหลังจะดีกว่านะ)
เล่ามาซะเห็นภาพเลยละนะ เด็กขัดห้องน้ำ