การเริ่มต้นชีวิตครอบครัวใหม่
ดูเหมือนจะมีความสุขดี แต่ว่าความสุขที่ว่านั้น มันก็เป็นได้แค่ความสุขชั่วครั้ง
ชั่วคราวเท่านั้น แต่อย่างน้อยฉันก็ยังได้เรียนรู้ในชีวิตที่ว่า ไม่มีอะไรอยู่กับเราตลอดชีวิต
ทุกอย่างล้วนรอจากเราไปทั้งนั้น ฉันเชื่อว่าถ้าชีวิตคนเราไม่ยึดติด
ไม่ต้องแขวนชีวิตให้กับความคาดหวังมากจนเกินไป เวลาที่เราสูญเสีย พลัดพราก หรือเวลาที่เราต้องเจอกับความล้มเหลว
เราคงมีภูมิต้านทานมากพอที่จะเอาไว้ต่อสู้กับความสิ้นหวัง ท้อแท้ หมดกำลังใจ อย่าคิดว่าสูญเสียแล้ว
ชีวิตเรานั้นจะไม่เหลืออะไร เพราะว่าเราสามารถที่จะเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้งเสมอ
หากเราไม่ยอมแพ้ซะอย่าง ไม่มีอะไรในโลกใบนี้ที่น่ากลัว และไม่จำเป็นต้องกลัวกับความเป็นจริงของชีวิต...
และวันนี้ฉันก็เข้าใจอะไร ๆ ได้หลาย ๆ อย่าง เมื่อแม่ไม่มีความสุขที่จะใช้ชีวิตอยู่กับพวกเรา
และเลือกที่จะเลือกทางเดินให้กับตัวเอง ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะฉุดรั้งแม่เอาไว้ แต่การจากไปของแม่ครั้งนี้(อีกครั้ง)
ความรู้สึกของฉันมันช่างแตกต่างจากครั้งก่อนมาก
อาจเป็นเพราะว่าฉันโตขึ้นและเรียนรู้ที่จะเข้าใจอะไรๆ ได้ดีในชีวิต “สุดมือคว้า..ก็ปล่อยไปเถอะคะ”
เมื่อการก้าวกลับมาของแม่ครั้งนี้ ครอบครัวของเรากลับมา
เป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง พวกเราพร้อมที่จะเปิดใจต้อนรับและให้อภัย “แม่” ได้หมดทุกอย่าง
(พ่อบอกว่าไม่มีสิ่งใดยิ่งใหญ่กว่าการ “ให้อภัย” ) และฉันก็เชื่ออย่างนั้นจริงๆ
พวกเราสัญญาจะไม่พูดถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมาอีกต่อไป
และจะขอเริ่มต้นชีวิตครอบครัวใหม่อีกครั้ง... จริงๆ แล้วเป็นเพราะพวกเราทนสงสารพ่อไม่ไหว
ที่ต้องทนเห็นพ่อเก็บความรู้สึกเอาไว้เพียงคนเดียว แม้ว่าพ่อจะเก็บความรู้สึกไว้ได้ดีแค่ไหนก็เถอะ
แต่ฉันก็ดูออกว่า พ่อรู้สึกยังไง พวกเราต่างก็รู้ดีว่า พ่อไม่เคยที่จะลืมแม่ได้เลย
พ่อยังคงรักและซื่อสัตย์กับแม่มาโดยตลอด ทั้ง ๆ ที่มีผู้หญิงแวะเวียนผ่านเข้ามาในชีวิตหลายต่อหลายคนแต่ดูพ่อไม่ยักจะสนใจใครสักคน(หารู้ไม่ว่าโดนลูกๆ
คอยกีดกัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า ) เพราะพ่อกลัวว่าผู้หญิงเหล่านั้น
เขาจะไม่รักลูกของพ่อ และรังแกลูก แต่แท้จริงแล้วคำพูดเหล่านั้นเป็นเพียงข้ออ้างส่วนหนึ่งเท่านั้น
“พ่อยังคงรักแม่" และยังรอการกลับมาของแม่ต่างหากล่ะ
แล้วคุณล่ะเลือกที่จะจมอยู่กับอดีต
หรือ เลือกที่จะอยู่กับอนาคตกันล่ะคะ??
ในวันนี้
ฉันกลับมาคิดทบทวนเรื่องราวครั้งนั้นอีกครั้ง
มันทำให้ฉันรู้สึกผิดกับแม่เป็นอย่างมาก ฉันเสียใจที่พูดออกไปโดยไม่ทันได้คิด
ว่าท่านจะรู้สึกยังไง แต่ ณ เวลาตอนนั้น ความรู้สึกของเด็กที่ถูกทอดทิ้งคนหนึ่ง ต้องทนอยู่กับความเหงา
หว้าเหว่ ขาดความรัก ความอบอุ่น จากแม่มาโดยตลอด
มันทำให้ฉันคิดแค่เพียงว่า อยู่ได้ตัวของฉันเองโดยไม่มีแม่ และฉันก็เกลียดแม่มากที่สุด
เกลียดแม่ที่ทิ้งพ่อและพวกเราไป ไม่มีใครเข้าใจฉันหรอกว่าความรู้สึกของฉันในวันนั้น
มันเจ็บปวดเพียงใด ถึงฉันจะเป็นแบบนี้ก็เถอะ แต่พ่อก็ไม่เคยสอนให้ฉันเป็นลูกอกตัญญูหรือเสี้ยมสอนให้ฉันเกลียดแม่เลยสักครั้ง
พ่อสอนให้ฉันมองโลกในแง่ดี คิดดี ทำดี และเปลี่ยนแปลงความคิดและทัศคติตนเองต่อการมองโลก
และมันก็ไม่มีประโยชน์อันใดที่ลูกจะเก็บความทุกข์เอาไว้ในใจและปิดกั้นใจตัวเอง
ลูกลองเปิดใจให้กว้าง แล้วหัดมองโลกในแง่ดีบ้าง แล้วสิ่งดี ๆ ก็จะเกิดขึ้นกับตัวลูกเอง...
ถ้าไม่มีแม่คนนี้...ฉันก็คงไม่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อ
(อันนี้น่าคิดแฮะ!)
“คุณ” กลับมาทำไม? คำถามแรกที่ฉันถามแม่ของตัวเองกับครั้งแรกที่เจอเธอ “แม่” ตอบฉันสั้น ๆ
ด้วยเสียงสั่นเครือว่า คิดถึงลูกมาก อยากเจอหน้าลูก อยากกอดลูก ฯลฯ แต่แม่ไม่มีความกล้าพอที่จะออกมาเจอหน้าลูก
จึงได้แค่แอบมองดูอยู่ห่างๆ “คุณ” พูดว่าคิดถึงพวกเรางั้นรึ?แล้วทำไม “คุณ” ถึงได้ทิ้งพวกเราไป?
คุณรู้บ้างมั๊ยว่าพวกเราต้องรู้สึกยังไง?
หลายปีที่ผ่านมาคุณรู้บ้างรึเปล่า
ว่าพวกเราต้องเผชิญกับอะไรมาบ้าง? คุณทิ้งพวกเราไปโดยไม่สนใจใยดีแม้แต่นิด
แล้ววันนี้คุณจะกลับมาเพื่ออะไร? เพื่อที่จะชดเชยความเป็นแม่ของคุณงั้นรึ?
มันสายไปแล้วล่ะสำหรับการเริ่มต้นใหม่ของคุณ พวกเราอยู่กันได้โดยไม่มีคุณ เพราะพวกเรามีแค่ “ พ่อ” คนเดียวก็เพียงพอแล้ว พ่อที่เป็นทั้ง “พ่อและแม่” ในเวลาเดียวกัน
แล้วพ่อก็ทำหน้าที่นั้นได้ดีที่สุด หรืออาจจะมากกว่าคุณด้วยซ้ำ...
สิ้นคำพูดของเด็กอายุ 10 ขวบ อย่างฉัน เธอก็ร้องไห้ออกมาและพูดออกมาได้แค่เพียงว่า
“แม่ขอโทษ” กับพวกเราเท่านั้น แล้วแม่ก็เดินจากไป (อีกครั้ง)
ฉันยังจำวันนั้นในอดีตได้ดี
วันที่ท้องฟ้าสดใสเป็นพิเศษ ดอกไม้ที่ฉันกับน้อง ๆ
ช่วยกันปลูกหน้าบ้านก็เริ่มผลิดอกบาน สวยสะพรั่ง มองดูแล้วช่างสวยงามและเป็นวันที่พวกเรารู้สึกมีความสุขที่สุดในรอบหลายๆ
ปีที่ผ่านมา... ณ ช่วงเวลาที่เราต่างก็ชื่นชมกับผลงานของตัวเองอยู่นั้น พวกเราก็รู้สึกว่ามีคนกำลังแอบมองเราอยู่
เอ๊ะใครกัน? รึว่าจะเป็นขโมย?
แต่ไม่น่าจะใช่ เพราะนี้มันเพิ่งเช้าตรู่ จะมีขโมยได้อย่างไร ฉันและน้องสาวไม่สนใจว่าจะเป็นอะไร หรือใคร จึงรีบเดินเข้าไปในบ้านเพื่อจัดแจกันดอกไม้
แต่ด้วยความอยากรู้ อยากเห็น ปนความสงสัยของเจ้าน้องชายตัวดี
จึงเดินถือไม้เข้าไปดูใกล้ ๆ (ถือไม้กวาดเนี้ยนะ?) สักพัก หูก็ได้ยินเขาร้องตะโกนเสียดังลั่น
ฉันและน้องสาวต่างก็ตกใจทิ้งแจกันแล้วรีบวิ่งไปหาเจ้าน้องชาย ทันทีที่เห็นน้องชายของฉัน
เขาไม่ได้เป็นอะไรเลยสักนิด แต่ที่พวกเราตกใจมากที่สุดคือ ภาพที่น้องชายของฉันกอดกับผู้หญิงคนหนึ่ง....ใช่แล้วล่ะคะ! ผู้หญิงคนนั้น ก็คือ แม่ของพวกเรา นั่นเอง
เมื่อตอนเด็กๆ
ฉันค่อนข้างเป็นเด็กขี้โรค ไม่ค่อยจะแข็งแรงสักเท่าไหร่
เพราะภูมิต้านทานน้อยบ่อยครั้งที่พ่อต้องพาฉันไปหาหมอ
และฉันก็มักจะร้องไห้งอแงไม่อยากไป เพราะกลัวเข็มฉีดยา (มีเด็กคนไหนบ้างล่ะไม่กลัว
ใช่ม่ะ?) และที่สำคัญฉันเกลียดการทานยามาก ยี้..ขมสุดสุด!! และพ่อก็มักจะพูดเสมอว่า ถ้าไม่ทานยาเราก็จะกลายเป็นคนอ่อนแอ ขี้แพ้
ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ ทั้ง ๆ ที่ยังไม่เริ่มต้นด้วยซ้ำ แล้วแบบนี้จะดูแลน้อง ๆ ได้อย่างไร?
ลูกเลือกที่จะเข้มแข็ง
หรือ เลือกที่จะอ่อนแอ กันล่ะ ?? ชีวิตคนเราบางครั้งก็มีความท้อแท้
อ่อนแอ เกิดขึ้นได้อยู่ตลอดเวลา แต่หากมีความอ่อนแออยู่เป็นประจำ ก็จะทำให้เรากลายเป็นคนล้มเหลว.. .ในทางตรงกันข้าม
หากเราเลือกที่จะเข้มแข็ง เราก็จะไม่กลัวความล้มเหลว และคิดว่าความล้มเหลวเป็นเรื่องปกติ
ที่สามารถเริ่มต้นใหม่ แก้ไข ปรับปรุงใหม่ ได้เสมอ และความพยายามในการสร้างความเข้มแข็งให้กับตนเอง
ย่อมนำมาซึ่งสิ่งดี ๆ ให้กับชีวิต... สิ่งที่เรามีอยู่และฝันที่ไม่ไกลเกินเอื้อม
อาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเราแต่ละคนแล้วก็ได้ ไม่ใช่เพราะว่าเรามีคุณค่าน้อยกว่าคนอื่น
มีค่าไม่ควรแก่ “สิ่งดีที่สุด” ที่ใคร
ๆ ก็อยากได้อยากเป็นเจ้าของ หากเป็นเพราะว่าเรามีค่าเกินกว่าที่จะไปแย่งชิงกับใคร ..แม้ในสิ่งที่ขึ้นชื่อว่า “ดีที่สุด” หลายสิ่งที่ต้องการ ก็ไม่ได้มา ขณะที่บางสิ่ง แม้ว่าจะได้ตามความต้องการ
หากก็ดูเหมือนจะ..ไม่สมปรารถนา สักเท่าไหร่... เมื่ออะไร ๆ เปลี่ยนไป
ชีวิตคนเรามันก็ไม่ได้ดังใจเราเสมอไปซะทุกครั้ง มีหลายครั้งที่ฉันต้องตั้งคำถามให้กับตัวเอง
ว่าทำไมฉันถึงไม่มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเหมือนกะคนอื่น ๆ เค้า
ฉันมักจะอิจฉาเพื่อน ๆ ที่เขามีทั้งพ่อและแม่ ในเวลาเดียวกัน แต่สำหรับฉันไม่มี! ในชีวิตเด็กของฉันไม่ต้องการอยากได้ของเล่นเหมือนกะเด็กคนอื่น
ๆ ทั่วไป แต่มีสิ่งหนึ่งที่เด็กอย่างฉันอยากได้มากที่สุด ณ เวลานั้นก็คือ
การกลับมามีครอบครัวที่อบอุ่นอีกสักครั้ง พร้อมหน้า พร้อมตา พ่อ..แม่..ลูก..
“ครอบครัวของฉัน” ที่เคยขึ้นชื่อว่าเป็นครอบครัวที่อบอุ่น มีความสุข และสมบูรณ์แบบที่สุดในสายตาของคนรอบข้าง...แต่เปล่าเลยคะ! มันตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง ครอบครัวที่เคยอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ-แม่-ลูก แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว... คงเหลือแต่.. “พ่อกับลูก” เท่านั้น...
มาติดตามอ่านกันต่อจากตอนเดิมที่แล้วกันนะคะ...
หลังจากนั้นไม่นาน (ที่จริงแล้วจำไม่ได้ว่านานเท่าไหร่) พ่อกับแม่ก็มีน้องสาว และน้องชาย ไว้เป็นของเล่นให้ฉัน อุ้ย! ไม่ใช่สิ เป็นเพื่อนเล่นกับฉัน และท่านมักจะสอนให้ฉันรักน้องไว้มาก ๆ เพราะว่าฉันเป็นพี่คนโต ต้องดูแลน้องให้ดีที่สุด ต้องเป็นที่พึ่งแทนพ่อกับแม่ได้ (ให้เด็ก อายุ 5-6 ขวบ เนี้ยนะดูแลน้อง?) เมื่อพ่อกับแม่มีน้องที่ต้องดูแล ฉันก็เลยเกิดความรู้สึกน้อยใจตามประสาเด็ก ๆ ว่าน้องเกิดมาเพื่อแย่งความรักพ่อกับแม่จากฉันไปหมด ท่านไม่มีเวลาพาฉันไปเดินเล่น หรือแม้แต่เล่านิทานก่อนนอนให้ฉันฟัง ความรู้สึกเหงาหว้าเหว่ โดดเดี่ยวเดียวดายเริ่มก่อตัวขึ้น เพราะคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนสำคัญและเป็นส่วนเกินของครอบครัว ฉันก็เลยเริ่มเป็นเด็กเก็บความรู้สึก (กลายเป็นเด็กเก็บกดไปซะแล้วเรา) ไม่กล้าพูด กล้าถาม หรือกล้าแสดงออกความรู้สึกใด ๆ ออกมา เพราะฉันกลัว และไม่อยากได้ยินพ่อกับแม่พูดว่าฉันเป็นลูกที่ท่านเก็บมาเลี้ยงและจะไม่รักฉันอีก... เด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งเล่นคลุกฝุ่นอยู่คนเดียว โดยมีพี่ตุ๊กตา 1 ตัวไว้เป็นเพื่อนเล่นยามเหงา (ความรู้สึกตอนนั้นฉันยังจำได้ดี แม้เวลาจะผ่านมานานแล้วก็เถอะ) แต่ฉันก็ยังเป็นเด็กที่โชคดี ฉันยังจำได้ว่า ฉันมีคุณตาใจดีที่ฉันรักมากที่สุด... ทุก ๆ วัน คุณตาจะอยู่เป็นเพื่อนเล่นกับฉัน สอนฉันอ่านหนังสือ สอนฉันวาดรูป และพาฉันเข้านอน พร้อมเล่านิทานให้ฉันฟัง (แม้เรื่องที่ท่านเล่าจะไม่สนุกสำหรับฉันก็เถอะ) แต่ฉันก็ไม่เคยปฎิเสธในความมีเมตตาและความรักของท่านที่มีต่อฉันเสมอ ฉันยังจำอ้อมแขนที่อบอุ่น คำพูดที่อ่อนโยน ของท่านได้ทุกครั้ง ยามที่ฉันวิ่งร้องไห้ ออกมาจากบ้าน เพราะถูกแม่ทำโทษ เพราะฉันงอแงอยากได้ของเล่นชิ้นใหม่ตามประสาเด็กทั่วไป ก็มีแต่คุณตานี้แหล่ะ ที่คอยปลอบโยนและเช็ดน้ำตาให้ฉัน ท่านมักจะสอนฉันเสมอว่า เป็นเด็กดีต้องไม่ร้องไห้ ไม่งอแง ไม่เป็นเด็กดื้อ ไม่เอาแต่ใจตัวเอง และมีคำ ๆ หนึ่ง ที่ท่านสอนฉันก่อนที่ท่านจะจากฉันไปไว้ว่า ถ้าอยากให้มีแต่คนรักมาก ๆ ต้องเชื่อฟังพ่อกับแม่ และที่สำคัญต้องเรียนหนังสือให้เก่ง ๆ ถึงจะมีแต่คนรัก จำไว้นะหลาน! หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้ยินเสียงคุณตาที่รัก ของฉันอีกเลย แม่บอกว่าคุณตาไปเป็นเทวดาที่สวรรค์แล้ว ท่านไปดีแล้วล่ะลูก ไม่ต้องร้องไห้และเสียใจเลย เดี๋ยวคุณตารู้ว่าหนูร้องไห้ ท่านจะเสียใจมากรู้มั๊ย ฉันก็ไม่เข้าใจคำพูดของแม่หรอกน่ะว่า ไอ้ที่ไปดีเนี้ยมันหมายความว่ายังไง? แม่เคยเล่าให้ฉันฟัง เมื่อตอนฉันยังเด็ก ฉันถามแม่ว่า สวรรค์อยู่ที่ไหน ไกลมั๊ยคะแม่? หนูอยากไปเยี่ยมคุณตา แม่ได้ฟังแค่นั้นก็หัวเราะฉันใหญ่เลย แล้วก็ไม่มีคำตอบจากปากของแม่ (ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะว่าทำไมแม่ถึงได้หัวเราะฉัน...ฮึ่ม!!)
